Wieczór 4 grudnia w czytelni Zespołu Szkół nr 2 im. Jana Długosza w Wieluniu zapisał się w pamięci uczestników jako prawdziwe święto słowa i dźwięku.
Wypełnił go subtelny, melancholijny urok poezji irlandzkiej oraz niepowtarzalny klimat, stworzony światłem świec, refleksami barw i niezwykle emocjonalną interpretacją tekstów. Ten kolejny już literacki wieczór w Długoszu, pt. „Na srebrnej strunie”, stał się mocnym dowodem na to, że tradycja spotkań z literaturą żyje tu intensywnie, z każdym rokiem dojrzalej, piękniej i z większą siłą oddziaływania.
Czytelnia szkoły zamieniła się w niewielką scenę pełną tajemnicy, nastroju i barw. Publiczność, licznie zgromadzona mogła zanurzyć się w świat, w którym każde słowo wybrzmiewało głębiej a muzyka stawała się przedłużeniem poezji. Wieczór został przygotowany przez nauczycielki języka polskiego: Annę Pawlak-Łacinę oraz Marię Wardęgę, które zadbały o każdy detal: od doboru repertuaru, przez sceniczne światło, aż po atmosferę pozwalającą w pełni przeżyć spotkanie ze słowem.
Wydarzenie nie miałoby jednak tak wyjątkowego charakteru, gdyby nie młodzi wykonawcy czyli uczniowie ZS nr 2 ze szkolnej Grupy Teatralnej oraz członkowie Koła Teatralnego „Wpół do czwartej”, działającego przy miejskiej bibliotece. Na scenie pojawili się m.in. Iwona Podeszwa, Bogumiła Gońda, Maryla Sieczka oraz Marek Berger. Ich interpretacje pełne emocji, wewnętrznego skupienia i aktorskiej pasji poruszały, zatrzymywały w bezruchu, zmuszały do słuchania sercem.
Recytowano utwory najwybitniejszych irlandzkich twórców. Publiczność mogła usłyszeć poruszające wersy Williama Butlera Yeatsa, m.in. „Poeta pragnie szaty niebios”, „Po długim milczeniu” czy „Kiedy już siwa twa głowa”. Nie zabrakło także poezji Pauli Meehan, której wiersze „Wędrowne serce” czy „Mój ukochany zajęty pracą w stodole” wybrzmiały z niezwykłą wrażliwością. Przeniesiono się również w rzeczywistość teatru absurdu poprzez fragmenty dramatu „Czekając na Godota” – tekstu, który od lat inspiruje, niepokoi i skłania do refleksji nad sensem ludzkiej egzystencji.
Pomiędzy recytacjami pojawiały się momenty muzycznego ukojenia. Hubert Rogalewicz przypomniał kultowy utwór „Kocham cię jak Irlandię”, natomiast Maryla Sieczka wykonała poruszającą piosenkę „Łatwopalni”, nadając jej nowy, niezwykle delikatny ton. W tle pojawiały się nastrojowe brzmienia, w tym m.in. „Still Got the Blues” Gary’ego Moore’a, które wspaniale współgrały z poetycką narracją. Całość tworzyła spektakl o wyjątkowej energii, skierowany do miłośników literatury, kultury i wszystkich tych, którzy pragną na chwilę zatrzymać się w codziennym biegu.
Po części artystycznej uczestnicy zostali zaproszeni na słodki poczęstunek przygotowany przez rodziców oraz uczniów szkoły. W blasku świec, przy aromatycznej kawie i herbacie, rozpoczęły się rozmowy o sztuce, o wrażeniach, o tym jak bardzo potrzebny jest czasem taki dotyk piękna. Wymieniano refleksje, dzielono się emocjami, uśmiechami i zachwytem.
To był wieczór, który poruszał serca. Pełen sztuki, pasji, młodzieńczego talentu i szacunku do słowa. Wieczór, który po raz kolejny pokazał, że „Długosz” potrafi stworzyć przestrzeń, w której poezja staje się żywa, a widz współuczestnikiem czegoś niezwykłego. Gromkie brawa były tylko potwierdzeniem, że magia tego miejsca trwa i ma siłę powracać, rozświetlając zimowe dni ciepłem i wzruszeniem.
