15 października w Wieluniu po raz dziesiąty uczczono pamięć dzieci utraconych. Od 2016 roku miejscem modlitwy w ich intencji oraz w intencji wszystkich rodziców, którzy doświadczyli utraty dziecka jest kościół p.w. św. Mikołaja u sióstr Bernardynek. Tak było i w tym roku.
Do modlitwy w intencji dzieci utraconych, ich rodziców oraz wszystkich tych, którzy chcieli uczestniczyć w tej szczególnej modlitwie zaprosił Zespół ds. Nowej Ewangelizacji. Modlitwę różańcową i Eucharystię poprzedził pochówek dzieci utraconych na wieluńskim cmentarzu komunalnym, gdzie w Godzinie Miłosierdzia, o godzinie 15.00 spotkali się rodzice dzieci utraconych, dziadkowie, przedstawiciele służb medycznych, delegacja z Urzędu Miasta. Modlitwę i pochówek prowadził ks. Jarosław Boral.
Kolejna część pamięci o dzieciach utraconych to modlitwa różańcowa i Msza święta w kościele u wieluńskich sióstr Bernardynek. Mszę świętą w intencji dzieci nienarodzonych odprawili ks. Andrzej Walaszczyk, kapelan sióstr Bernardynek i ks. dziekan Jarosław Boral.
W homilii ks. Jarosław powiedział m.in., że data 15 października to data symboliczna. Gdyby kobieta poczęła dziecko 1 stycznia, urodziłaby je właśnie 15 października, w dzień liturgicznego wspomnienia świętej Teresy z Avila.
Co myśli kobieta, kiedy dowie się o swoim stanie? Na pewno nie myśli o poronieniu, komplikacjach, ani o chorobie dziecka. Kobieta pragnąca dziecka przeżywa radość z tego, że będzie matką. Chce je urodzić i poznać. Jednakże zdarzają się sytuacje nieprzewidywalne. Matka traci dziecko przed urodzeniem. Jest ból, czasami niezrozumienie ze strony najbliższych, załamanie, strach przed kolejnym zajściem w ciążę.
Jednakże na drodze takich zranionych kobiet czasami Bóg stawia ludzi, którzy przyniosą nadzieję i zdarza się cud (tu świadectwo kobiety, która doświadczyła cudu przez wstawiennictwo św. Rity i urodziła zdrową dziewczynkę). Wbrew wszystkiemu i na przekór diagnozom lekarzy kobieta rodzi zdrowe dziecko. Przyjęła pomocną dłoń osoby, którą Bóg postawił na jej drodze, przez nią zaufała Bogu.
Czy my chcemy słuchać dobrych i szczerych rad? Czy zauważamy cuda zdarzające się w naszym życiu? Może powinniśmy stać się ufni i prości jak dzieci i tak jak one zaufać Jezusowi? Kończąc powiedział: Nauczmy się wyciągać dłoń do potrzebującego i nie odrzucajmy dłoni niosącej nam pomoc. Refleksję nad dzieckiem utraconym i cierpiących z tego powodu rodzicach zakończył słowami „Modlitwy na Dzień Dziecka Utraconego 15 października”.
Zofia Białas/kultura.wielun.pl
