Adwent przypada na koniec jesieni, na czas przychodzącego spokoju i ciszy w przyrodzie. Cisza, która zaczynała się na polach, przenosiła się także do zagród.
Rozpoczynał się adwent, czas nadziei i czas oczekiwania na Boże Narodzenie, nazywane Godnimi Świętami. Do refleksji i zadumy zachęcała przyroda, czasami zlana deszczem, przewiana wiatrem, przepleciona zadymką śnieżną, uciekającym dniem i wydłużającą się nocą.
Historycznie adwent obchodzony był od V wieku. Kiedyś nazywany czterdziestnicą, liczony był od świętego Marcina (11 XI). Było to 6 niedziel. Monotonię adwentu przerywano pod koniec listopada, w wigilię dwóch świętych – Katarzyny i Andrzeja. Wedle przysłowia: Święta Katarzyna klucze pogubiła, /Święty Jędrzej znalazł, zamknął skrzypki zaraz.
Po świętym Andrzeju milkły więc skrzypki, zaczynały się poranne nabożeństwa roratnie ku czci Najświętszej Maryi Panny, Matki oczekującej narodzenia Wcielonego Słowa. Słowo Roraty pochodzi od słów Hymnu śpiewanego na rozpoczęcie nabożeństwa „Rorate coeli desuper” (Spuście rosę, niebiosa).
W roratach uczestniczyło wiele dzieci i matek. Dzieci przychodziły z kolorowymi lampkami. Długie adwentowe wieczory przeznaczano na sąsiedzkie spotkania, na których przędło się len, tkano na krosnach, darto pierze, śpiewano pobożne pieśni i słuchano niekończących się baśniowych opowieści.
Obecnie adwent (łac. adventus – przyjście) trwa 4 niedziele. W tym roku rozpoczął się w niedzielę 28 listopada. W kościołach, w tym dniu, zapłonęła pierwsza z 4 świec ułożonych na adwentowym wieńcu. Na ołtarzach stanęła adwentowa świeca, symbol Maryi. Zaczął się kolejny adwent w naszym życiu.
Jak go przeżyjemy? Czy tak jak pokazują nam żywoty adwentowych świętych: Barbary (4 XII), Mikołaja(6 XII), Ambrożego (7 XII) i świętej Łucji (13 XII), patronki najkrótszego dnia w roku, przypominającej o rozpoczęciu przedświątecznych porządków? Czy wierzymy jeszcze w Boże Narodzenie?
Zofia Białas/kultura.wielun.pl
fot. z Ożarowa
